انسان گرایی در شعر فدوی طوقان

فدوی طوقان شاعری از جنس زخم فلسطین است که در مکتب درس برادرش ابراهیم طوقان پا به عرصه ی شعری نهاده و با گرایش رمانتیسم شاعری خود را ثابت کرد، دوران زندگی شاعرانه ی این شیرزن بی پروای مقاومت، در دو مرحله ی تغزل سرایی و ستـیزه سـرایی خـلاصه می شود، با اشغال اراضی فلسطین و بیرون رانده شدن مردمان آن دیار و سپس شکست عرب در جنگ شش روزه (1948م)، فدوی با مشاهد ه ی رنگ تیره ی بدبختی و ظلم به شعر مقاومت گراییده و به صف شاعران مقاومت که همه با نظر و احساساتی انسان-دوستانه رنج و عذاب فلسطینیان را تحلیل می کردند، قرار گرفت، از آن زمان اشک هایش نه از برای غم شخصی بلکه برای غم ملتش جاری می شد، چنانچه توانست با احساسات زنانه ی خویش مقوله ی انسان-گرایی را در دیوانش به اوج رسانده و از لابلای قصایدش، پژواک غم و گریه های کودکان و زنان و دیگر ستمدیدگان فلسطینی را بر جهانیان مصور ساخته و آه، ناله و فریاد کمکشان را به گوش رهبران دولت ها برساند. با توجه به حس تعهد فدوی طوقان نسبت به فلسطین و نیز تأثیرگزاری وی در عرصه ی مقاومت فلسطین، احساس انسان دوستانه ی شاعر هدف اصلی این پژوهش قرار گرفته است که در یک دستاورد کلی احساسات شاعر به طور مجزا در موضوعاتی مثل به تصویر کشیدن عشق او نسبت به وطن، شکنجه های مردمان بی گناه و تحمل آوارگی و فقر، مظلومیت کودکان، بیداری عرب و حس قومیت عربی، اتحاد کامل آنان، از جان گذشتگی و ایثار برای آزادی و پیروزی نهایی طبقه بندی گردیده است و در این راستا این پژوهش با تکیه بر روش توصیفی، تحلیلی به بررسی و تحلیل دیدگاه های فدوی نسبت به این موضوعات پرداخته و در گذر آن مفاهیم انسان گرایی و علل گسترش آن در ادبیات پایداری و همچنین زندگی، آثار و فعالیت های شاعر را نیز معرفی نموده است. کلید واژه ها: فدوی طوقان، انسان گرایی، فلسطین، ادبیات پایداری.